Het lastigste praatje ooit

Een tijd vol presentaties over mijn onderzoek. Interviews, een TEDx-talk, een radio-column en dan ook nog mijn proefschrift verdedigen.

12 juli 2016

‘Een echte achieversweek’, noemde mijn coach de dagen rondom mijn promotie. Voor mij een nieuw woord, maar ik leerde de betekenis ervan snel en van binnenuit kennen. En wel in het bestek van vijf dagen. Eerst moest ik over mijn onderzoek vertellen voor een camera en een volle zaal. Daarna volgden interviews met kranten en radio. En uiteindelijk moest ik mijn proefschrift verdedigen ten overstaan van familieleden, vrienden, collega’s en een zevenkoppige commissie. (Lezers van mijn eerdere blog zal het niet verbazen dat zeker vijf verschillende mensen mij op de borrel na afloop sigaren cadeau deden!)

De bewuste coach was onderdeel van een duo dat ik toegewezen had gekregen van TEDx Delft, de gelegenheid waar ik een praatje over mijn onderzoek moest geven. Zoals de meeste mensen kende ik het concept van een TED-talk wel (red: een kort aansprekend verhaal van ‘een idee dat het waard is met de rest van de wereld te delen’), maar wat ik niet wist is dat er een hele wereld achter schuilgaat.

Gebarenles

Mijn coaches waren erg goede gidsen in die wereld, maar dan nog werd de aanloop naar mijn TEDx-praatje vooral een oefening in bescheidenheid. Ik dacht dat ik wel aardig iets in het openbaar kon vertellen, bijvoorbeeld door ervaring in de collegezaal of via lezingen die ik wel eens geef, maar in TEDx-kringen begon ik weer helemaal bij nul. Pas na een aantal sessies met ademhalingsoefeningen, stemtraining, gebarenles en schrapinstructies was ik er enigszins klaar voor.

Max van Duijn bij het kampvuur dat voor zijn praatje op het toneel was neergezet.TEDx

Op de dag zelf liep ik back-stage nog even mijn aantekeningen door, waarna ik werd opgehaald voor een voetmassage. Starend naar het plafond oefende ik nog een keer mijn camerafrons. In de make-up gezet en voorzien van een zendertje nam ik vervolgens plaats bij het kampvuur dat voor mijn praatje op het toneel was neergezet, gevolgd door twaalfhonderd paar ogen. Ik genoot even van de gespannen stilte in de zaal en begon aan mijn eerste zin.

Waar heb ik over verteld? Dat was moeilijk vast te stellen terwijl ik praatte. dan weet ik het pas echt zeker. Want de minuten schoten voorbij—letterlijk, op een grote digitale klok vooraan het podium die aftelt van twaalf naar nul.

,
Bekijk de Engelstalige TEDx campfire talk van Max.

Soms keek ik iemand in de grote zaal aan en ving ik een knikje op, dan weer sprak ik een donkere lens toe. Ik gebaarde en zette af en toe een stap, ongeveer zoals ik het geleerd had. Het voelde heerlijk, maar was tegelijk het lastigste praatje dat ik ooit heb gehouden. Er waren zoveel dingen waar ik tegelijk aan dacht. Rustig praten. Alle punten maken die ik in mijn hoofd heb. Niet teveel gebaren. En wat denken de coaches? En de mensen van de regie? En mijn ouders, die thuis de live stream kijken? En wat vinden mijn collega’s aan de universiteit ervan? En de andere Faces of Science?

Daarnaast mocht ik bij BNR Nieuwsradio een column in spreken, die tegelijk verscheen met de TEDx-talk. Het is een verkorte, Nederlandstalige versie van de TEDx-talk geworden.
Luister hier de radiocolumn van Max op BNR